موسیقی کودک

موسیقی کودکان سبکی از موسیقی است با سازبندی خاص و ملودی‌های ساده و شیرین که توسط آهنگسازان بزرگسال برای کودکان ساخته می‌شود و مخاطبانی تا سطح نوجوانان را در بر می‌گیرد. هدف اصلی از ساخت موسیقی برای کودکان، تفریحی و آموزشی است که در تعلیم و تربیت کودک برای: رفتار، آگاه‌سازی، یادگیری، مهارت‌ها، بازی‌ها، رقص و آشنایی با فرهنگ بومی نقش مهمی ایفا می‌کند.

از ابتدای قرن بیستم، نیاز به شیوه‌های مدون در آموزش موسیقی به کودکان توسط موسیقی دانان مطرح شده‌است. شیوه‌های مهم آموزش موسیقی به کودکان عبارتند از:

۱. روش «مونته سوری» :

ماریا مونته سوری اولین کسی بود که به تدوین روش‌های آموزش موسیقی به کودک پرداخت. او یک پزشک زن اهل ایتالیا بود و حرفه او موسیقی نبود. وی در سال ۱۹۰۷ «خانه کودکان» را برای کودکان ۳ تا ۷ سال تأسیس کرد و مشکلات آموزشی و تربیتی کودکان معلول را مطرح نمود و در این راه به آموزش موسیقی کودک دست یافت.

۲. روش «امیل ژاک-دالکروز» (۱۹۵۰–۱۸۶۵):

امیل ژاک-دالکروز آهنگساز، نوازنده و آموزگار سوئیسی بود و معتقد بود که دوران کودکی برای گسترش مهارت‌های پایه‌ای موسیقی بسیار اهمیت دارد و رشد هوش و شعور موسیقایی یکی از زیر ساخت‌های آموزش و تربیت کودکان است. وی روشی را تدوین کرد که اساس آن بر بداهه خوانی در سلفژ و سرایش بود اما در عمل با حرکاتی مواجه شد که خودش آن را «یوریتمیک» نامگذاری نمود. 

۳. روش «کارل ارف» (۱۹۸۲–۱۸۹۵):

کارل ارف آهنگساز، مربی و موسیقیدان آلمانی بود. او «مدرسه موسیقی و ورزش» را تأسیس نمود. وی بر خلاقیت و بداهه پردازی تأکید داشت و هدف اولیه موسیقی را پرورش خلاقیت و کشف توانایی‌های بالقوه کودکان می‌دانست. در متد اُرف عناصری مانند: بیان، آواز، ریتم و حرکت اساس و مبنای آموزش هستند.

۴. روش «زولتان کدای» (۱۹۶۷–۱۸۸۲):

زولتان کدای آهنگ‌ساز و آموزگار مجارستانی بود. گرچه شیوه «کدای» از نام او گرفته شده‌است، اما این روش به وسیلهٔ خودش ایجاد نشده‌است بلکه فلسفه‌های وی در آموزش برای این شیوه بکار گرفته شده‌است. کُدای بدین خاطر به آموزش موسیقی کودکان علاقه‌مند شد، که در سال ۱۹۵۲، وقتی کیفیت خواندن آوازهای دانش‌آموزان را در مدرسه شنید احساس کرد باید کاری انجام دهد که باعث پیشرفت سیستم آموزش موسیقی در کشورش گردد.

۵. روش «ادگار ویلمز» و «مارتینو» :

ادگار ویلمز موسیقیدان بلژیکی‌تبار فرانسوی بود. او معتقد بود آموزش موسیقی قبل از تولد و در «رحم» مادر شکل می‌گیرد. در سیستم «ویلمز» ۲ عامل کودک و خانواده اهمیت دارد. بنا به اعتقاد «ویلمز» فعالیت‌های جدی آموزشی در زمینه موسیقی را تا قبل از ۶ سالگی نباید به کودک آموزش داد، اما کودک تا ۶ سالگی باید از نظر شناخت و درک مفاهیم و بنیان‌های موسیقی یک موسیقیدان بشود. 

۶. روش «شینیچی سوزوکی» (۱۹۹۸–۱۸۹۸):

شینیچی سوزوکی مدرس ویلن اهل ژاپن بود. او پس از جنگ جهانی دوم، زندگی خود را وقف آموزش موسیقی به کودکان نمود. او معتقد بود توانایی موسیقی، استعدادی ذاتی نیست بلکه قابلیتی است که می‌توان آن را پرورش داد. توانایی‌های کودکان در شرایطی که برای آن‌ها، آموزش صحیح و محیط فراگیری مناسب فراهم گردد، رشد خواهد کرد. او آموزش موسیقی را مانند آموختن زبان مادری می‌دانست..

۷. سیستم «منهتن» :

سیستم منهتن در سال ۱۹۷۰ و پس از تأسیس کالج «مانهاتان ویل» در آمریکا موسیقی به صورت گسترده آموزش داده می‌شد. هدف آن بود که هنر و ادبیات در ایالات متحده ارتقاء یابد. به همین علت، طرحی تحقیقاتی به نام (اینتراکشن) یا تأثیر متقابل، تصویب شد.