پرکاشن

ر واقع، پرکاشن، همان سازهای ضربه ای و کوبه ای است که خود به دو نوع تقسیم می شود. برخی از این سازها، توانایی اجرای ملودی را داشته و کوک معینی دارند. تعدادی هم کوک نا معین دارند و نمی توان با آنها ملودی اجرا کرد.
تفاوت این دو نوع ساز کوبه ای را می توان در سازی مثل کاخن و زیلوفون مشاهده کرد. زیلوفون نوعی پرکاشن همراه با هم آوایی است. یعنی علاوه بر اجرای ریتم در آهنگ، میتواند ملودی هم داشته باشد. 

اما سازی مثل کاخن، این طور نیست. این ساز، نوعی پرکاشن ضربه ای بدون کوک است و فقط ریتم را اجرا می کند.پس با این تفاسیر می توان در تعریفی دقیق از پرکاشن گفت، پرکاشن سازی است که می توان با ضربه، لمس، خراش یا سایش و هر عمل دیگر، صدای آن را درآورد.

پرکاشن، یک ساز نیست. مجموع چندین ساز است که می توان از هرکدام استفاده کرد. معمولا در آهنگ های پاپ و سبک کلاسیک، از طبل و تومبا و تیمپانی و سنج که نوعی از سازهای پرکاشن هستند، استفاده می شود. مطمئن باشید که صدای این سازها را در اکثر آثار شنیده اید. اما با این حال، فراموش نکنیم که پرکاشن، فقط به این چند ساز، ختم نمی شود. تعداد سازهای پرکاشن، کم نیست و در ادامه به انها پرداخته شده است.

برخی به اشتباه تصور می کنند که پرکاشن، همان تومبا است که روی استیج به هنگام اجرای موزیک وجود دارد و با کف دست به آن ضربه زده می شود. در صورتی که اینچنین نیست. تومبا، فقط یک زیر مجموعه از سازهای پرکاشن است. این ساز، خود از 2، 4 و یا 5 تکه تشکیل می شود. به این ساز، کنگا هم گفته می شود. گاهی می توان در کنار همین تومبا از سازهای دیگری مانند ماریمبا و دایره زنگی هم استفاده کرد.