پیانو piano سازی از 1700 میلادی

یانو (به انگلیسی: Piano) یکی از سازهای صفحه‌کلیددار و مشهورترین آن‌ها است. صدای پیانو Piano در اثر برخورد چکش‌هایی با سیم‌های فلزی آن در داخل جعبه چوبی تولید می‌شود.

این چکش‌ها در اثر فشرده شدن کلیدها (کلاویه‌ها) به حرکت در می‌آیند. سیم‌های پیانو Piano  به صفحه‌ای موسوم به «صفحهٔ صدا» متصل شده‌اند که نقش تقویت‌کنندهٔ صدای آن‌ها را دارد.

پیانو Piano بالاترین دامنه صوتی را در بین سازهای معمول (به جز ارگ کلیسا) دارد، به طوریکه در شکل فعلی‌اش به‌طور معمول هفت اکتاو دارد و قادر به تولید فرکانس‌هایی از حدود ۲۷ تا ۴۱۸۶ هرتز می‌باشد، در حالی که در مقام مقایسه ساز ویولن تنها قادر به تولید حدود پنج اکتاو و بهترین خواننده‌ها تنها قادر به خواندن حدود سه اکتاو هستند.

پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال ۱۷۰۰ میلادی در شهر پادووای ایتالیا اختراع کرد. اما اختراع جدید کریستافوری تا حدود یک دهه تقریباً ناشناخته ماند تا اینکه در سال ۱۷۱۱ یک نویسنده ایتالیایی مقاله‌ای دربارهٔ آن نوشت که بعدها به آلمانی ترجمه و به صورت گسترده منتشر شد.

این مقاله شامل دیاگرام مکانیزم پیانو Piano  نیز بود و اکثر سازندگان بعدی پیانو کار خود بر اساس این مقاله شروع کردند.

قبل از اختراع پیانو Piano  از سازی قدیمی‌تر به نام هارپسیکورد (Harpsichord) استفاده می‌شد. تفاوت عمده و مهمی که پیانو با سازهای مشابه قبل از خودش داشت آن بود که در سازهای مشابه قبلی، شدت صدای حاصل از فشرده شدن یک کلاویه، مستقل از شدت ضربهٔ واردشده بر کلید، مقداری ثابت بود، اما در پیانو نوازنده قادر بود با ملایم ضربه زدن به کلیدها صدایی نرم‌تر ایجاد کند، یا با ضربات محکم‌تر صدایی درشت‌تر با پیانو تولید کند.

همین ویژگی باعث شد که به سرعت پیانو Piano مورد توجه آهنگسازان قرن هجدهم میلادی قرار بگیرد. پیانوهای اولیه ظاهر و صدایی شبیه به هارپسیکورد داشتند و در واقع مخترع پیانو Piano  یک هارپسیکورد ساز بود که در تلاش برای ارتقاء مکانیزم هارپسیکورد بود تا این ساز قادر به تولید صدا با شدت‌های گوناگون باشد.

 اما در نهایت با مورد توجه قرار گرفتن هارپسیکورد جدید این ارتقاء منجر به ایجاد ساز جدیدی شد که فورته‌پیانو Piano  نام گرفت و به مرور زمان به شکل امروزی پیانو Piano  درآمد و آنچه که ما امروزه به عنوان پیانوی مدرن می‌شناسیم از اواسط قرن نوزدهم ظاهر شده‌است.

برای تولید صدای در پیانو Piano ، چکش‌هایی از جنس چوب و پوشیده از نمد به سیم‌ها ضربه می‌زنند. پیانوهای امروزی دارای ردیفی از ۸۸ کلید سیاه و سفید هستند که بر اساس گام کروماتیک در اعتدال مساوی کوک شده‌اند. موسیقی‌دانی که در نواختن پیانو تخصص دارد، نوازنده پیانو Piano  نامیده می‌شود.

پیانو Piano  به‌طور کلی دو نوع اصلی دارد: بزرگ (گراند) و ایستاده (دیواری). پیانوی Piano  بزرگ صدای بهتری دارد و کنترل دقیق‌تری روی کلیدها فراهم می‌کند و به همین دلیل، در شرایطی که فضا و بودجه اجازه دهد، انتخاب ترجیحی به‌شمار می‌آید. این نوع پیانو در سالن‌هایی که نوازندگان حرفه‌ای اجرا دارند، ضروری تلقی می‌شود. پیانوی ایستاده، به‌دلیل اندازهٔ کوچکتر و قیمت مناسب‌تر، بیشتر رایج است.

هنگامی که کلیدی فشرده می‌شود، چکش‌های نمدپوش به سیم‌ها ضربه می‌زنند. ارتعاش حاصل از سیم‌ها از طریق خرک به صفحهٔ صدا منتقل می‌شود که با هم‌فرکانس‌سازی، صدای سیم را به هوا منتقل کرده و آن را تقویت می‌کند. با رها کردن کلید، یک خفه‌کننده (دمپر) جلوی ادامهٔ ارتعاش سیم را می‌گیرد و صدا قطع می‌شود.

 بیشتر نت‌ها سه سیم دارند، به‌جز سیم‌های باس که به‌تدریج از یکی به دو تا افزایش می‌یابند. با استفاده از پدال‌های پیانو Piano  که در پایهٔ ساز قرار دارند و خفه‌کننده‌ها را از روی سیم‌ها بلند می‌کنند، نت موسیقی را می‌توان نگه داشت حتی زمانی که کلیدها رها شده‌اند. پدالِ نگه‌دار به نوازنده این امکان را می‌دهد که صداها را به‌هم متصل کند و روی‌هم بیندازد و به رنگ‌آمیزی و بیان موسیقایی بیشتری دست یابد.

چکش‌های پیانو Piano به واسطهٔ مجموعه‌ای از اهرم‌های ظریف به کلیدهای پیانو متصل می‌شوند. به مجموعهٔ این اهرم‌ها و چکش‌ها عملگر یا پیانو گفته می‌شود. وظیفهٔ این مجوعه افزایش شتاب چکش‌ها در برخورد به سیم‌ها، و کنترل عکس‌العمل بازگشتی آن‌ها پس از برخورد به سیم است.

 معمولاً سرِ چکش‌ها توسط لایه‌ای از نمد یا الیاف مشابه طبیعی یا مصنوعی پوشانده می‌شود تا کیفیت صدای پیانو Piano را بهبود ببخشد. کیفیت صدای پیانو Piano متأثر از عوامل دیگری نظیر کیفیت صفحهٔ صدا و غیره نیز هست.

در قرن نوزدهم و تحت تأثیر جریان موسیقی رمانتیک، فورته‌پیانو Piano دستخوش تغییراتی شد؛ از جمله استفاده از قاب چدنی (که امکان کشش بیشتر سیم‌ها را فراهم کرد) و به‌کارگیری سیم هم‌طنین که در پیانوهای بزرگ به صدایی نیرومندتر، نگه‌داشت طولانی‌تر صدا و طنین غنی‌تری انجامید. 

در اواخر همان قرن، با فراگیر شدن پیانو، Piano خانواده‌ها می‌توانستند از طریق اجرای یک نسخهٔ ساده‌شده توسط یکی از اعضای خانواده، به یک قطعهٔ موسیقی تازه‌منتشرشده گوش دهند.

پیانو Piano  به‌طور گسترده در سبک‌های موسیقی کلاسیک، جاز، موسیقی فولک معاصر و موسیقی عامه‌پسند برای اجرای کنسرتو پیانو، اجراهای گروه موسیقی، همراهی آواز یا ساز دیگر، و نیز در آهنگسازی، ترانه‌پردازی و تمرین‌ها به‌کار می‌رود. 

با وجود وزن زیاد و هزینهٔ بالا، پیانو Piano  به‌دلیل توانمندی‌اش، آموزش فراگیر نوازندگان، و در دسترس بودنش در سالن‌ها، مدارس و فضاهای تمرینی، به‌سازی آشنا در دنیای غرب تبدیل شده است.

پیانو بالاترین دامنه صوتی را در بین سازهای معمول (به جز ارگ کلیسا) دارد، به طوری که در شکل فعلی‌اش به‌طور معمول هفت اکتاو دارد و قادر به تولید فرکانس‌هایی از حدود ۲۷ تا ۴۱۸۶ هرتز می‌باشد، در حالی که در مقام مقایسه، ساز ویولن تنها قادر به تولید حدود پنج اکتاو و بهترین خواننده‌ها تنها قادر به خواندن حدود سه اکتاو هستند.

Piano

آونگ

https://academyavang.ir/%d8%a8%d9%87%d8%aa%d8%b1%db%8c%d9%86-%d8%a2%d9%85%d9%88%d8%b2%d8%b4%da%af%d8%a7%d9%87-%d9%85%d9%88%d8%b3%db%8c%d9%82%db%8c-%d8%af%d8%b1-%d8%ba%d8%b1%d8%a8-%d8%aa%d9%87%d8%b1%d8%a7%d9%86-1403/