گوه های افقی در چهار نت از شانزدهم لهجه هستند. آنها به نوازنده دستور می دهند که آن نت ها را با قدرت بیشتری بنوازد.
در موسیقی، لهجه عبارت است از تاکید Accent ، استرس یا حمله قوی‌تر که بر روی یک نت خاص یا مجموعه‌ای از نت‌ها یا آکورد قرار می‌گیرد، یا به دلیل بافت آن یا مشخصاً با یک علامت لهجه مشخص می‌شود. لهجه ها به بیان و عروض اجرای یک عبارت موسیقی کمک می کنند. لهجه ها ممکن است توسط یک آهنگساز در یک قطعه یا قسمتی نوشته شود یا توسط نوازنده به عنوان بخشی از تفسیر آنها از یک قطعه موسیقی اضافه شود.

در مقایسه با نت های اطراف:

لهجه پویا یا لهجه استرس تاکید Accent بر استفاده از صدای بلندتر یا صدای قوی تر است. به طور معمول، بیشتر در حمله صدا مشخص می شود.
لهجه تونیک تأکیدی است بر نت‌ها به دلیل بلندی صدای آنها، در مقابل حجم بالاتر.
لهجه آگوژیک تاکیدی است به دلیل طولانی‌تر بودن نت‌ها.

گفته می‌شود لهجه‌هایی که با ضربات استرس‌دار متر غالب مطابقت ندارند، همزمان هستند. به عنوان مثال، در زمان رایج، که 4/4 نیز نامیده می شود، رایج ترین متر در موسیقی عامه پسند، ضرب های استرس یک و سه هستند. اگر آکوردها یا نت های تاکیدی Accent بر روی ضربات دو یا چهار نواخته شوند، این امر باعث ایجاد همزمانی می شود، زیرا موسیقی بر ضربات “ضعیف” نوار تأکید دارد. Syncopation در موسیقی کلاسیک، موسیقی عامه پسند و موسیقی سنتی استفاده می شود. با این حال، در موسیقی بلوز، جاز، فانک، دیسکو و موسیقی لاتین برجسته تر است.

آگوژیک
چهار نوع لهجه آگوژیک وجود دارد:

مدت طولانی‌تر نشان‌داده‌شده یک نت، به عنوان مثال، یک نت/ نیمه‌برو کامل (چهار ضرب در زمان مشترک) در میان نت‌های چهارم/قلاب دوزی (که هر کدام یک ضرب می‌گیرند).
طولانی شدن مدت یک نت در ارزش تمام وقت آن (بدون تغییر سرعت). به عنوان مثال، نوازندگان ارگ و هارپسیکورد (که اجازه استفاده از لهجه‌های پویا را نمی‌دهند) می‌توانند بر یکی از دنباله‌ای از نت‌های استاکاتو با کمتر کردن استاکاتو (یعنی طولانی‌تر کردن یک نت برای تأکید Accent بر آن) تأکید کنند.

طولانی شدن مدت یک نت با اثر کاهش موقت سرعت (روباتو یا رالنتاندو).
تأخیر شروع یک یادداشت، به عنوان مثال با انجام مکث قبل از شروع یک یادداشت.
علامت گذاری می کند
در نت‌نویسی موسیقی، یک علامت تاکیدی Accent نشان‌دهنده پویایی بلندتر و حمله قوی‌تر برای اعمال به یک نت یا علامت مفصلی است.

از چپ به راست، معانی این علائم مفصلی در زیر توضیح داده شده است:

رایج ترین نماد، گوه افقی است، اولین نماد در نمودار بالا. این نمادی است که بیشتر به عنوان “علامت لهجه” شناخته می شود. این نشان می‌دهد که نت علامت‌گذاری‌شده باید شروعی برجسته داشته باشد و سپس به سرعت از بین برود. اگرچه معمولاً به سادگی به عنوان یک لهجه نامیده می شود. در بیان جاز به صورت «داه» آمده است.

گوه عمودی، کلاه، یا کوچک چاپو، نشان داده شده در دوم، نشان می دهد که یک نت باید marcato نواخته شود (ایتالیایی به معنی “مشخص شده”). به طور کلی پذیرفته شده است که به اندازه یک علامت لهجه بلند و به اندازه یک استاکاتو کوتاه باشد. Martellato، ایتالیایی برای “چکش کاری”، نیز با نماد نشان داده شده است، اشاره به یک روش خاص تعظیم مورد استفاده برای ایجاد marcato. در بیان جاز، marcato معمولاً به عنوان “daht” بیان می شود، اما نوازنده اجرا ممکن است بسته به سبک جازی که می نوازد، مدت زمان نت را متفاوت تفسیر کند.

نقطه سوم نشان داده شده است، نشان می دهد که یک نت باید استاکاتو نواخته شود. این نشان می دهد که قسمت آخر یک نت باید سایلنت شود تا بین آن و نت زیر جدا شود. به عنوان مثال، یک چهارم نت نوشته شده باید به عنوان نت هشتم و سپس یک استراحت هشتم پخش شود. مدت زمان یک نت استاکاتو ممکن است تقریباً نصف مدت زمانی باشد که مقدار نت نشان می دهد، اگرچه تمپو و ذائقه اجراکنندگان این مقدار کمی متفاوت است. در بیان جاز به صورت «دیت» آمده است.

حرکت عمودی، (یا گاهی اوقات یک گوه معکوس یا قطره اشک معکوس)، که در قسمت چهارم نشان داده شده است، معمولاً به عنوان staccatissimo، کوتاهتر از staccato تفسیر می شود. یک قلاب دوزی (ربع نت) در موسیقی هنری سنتی به‌عنوان یک نت شانزدهم (نت شانزدهم) به درستی نواخته می‌شود. این علامت توسط آهنگسازان متعددی از جمله ولفگانگ آمادئوس موتزارت، آنتون بروکنر و جوزف هایدن مورد استفاده قرار گرفت، و نیت آهنگسازان اغلب در مقاطع مختلف کارشان و حتی در نقاط مختلف یک اثر متفاوت بود.

علامت گذاری به طور کلی برای نشان دادن متفاوت بودن مفصل استفاده می شد. علامت گذاری برای نشان دادن درجات مختلف تاکید Accent (از لهجه تا علامت گذاری)، مختصر (از جدا شده تا استاکاتو تا تعظیم قلابدار)، یا ترکیبی از این دو مورد استفاده قرار گرفت. در نیمه دوم قرن نوزدهم، موسیقی آلمانی (آغاز با آثار متأخر هایدن) شروع به جایگزینی خط عمودی با علامت تاکیدی منظم در زمانی که نت‌ها می‌بایست تاکید می‌کردند اما مخفف نمی‌شدند، و موسیقی فرانسوی شروع به جایگزینی خط عمودی با نقطه استاکاتو هنگامی که نت‌ها هم تاکید و هم مخفف می‌شدند، شروع کرد.

در سال 1954، مسابقه ای برای نوشتن مقاله ای در مورد اینکه آیا حکاکی ها باید بین ضربات عمودی و نقاط موجود در نمرات موتزارت تفاوت قائل شوند، برگزار شد. چهار مقاله از پنج مقاله منتشر شده حاکی از تمایز آشکار حداقل در برخی از قسمت‌ها بود. همین را می توان در مورد استفاده بروکنر از این نمادها نیز گفت. به دلیل مشکلات مربوط به خواندن موسیقی با این علامت لهجه، علامت گذاری که زمانی رایج بود، امروزه تقریباً از بین رفته است.

در نهایت، علامت تنوتو، که در قسمت پنجم در بالا نشان داده شده است، به طور کلی به این معنی است که یک نت یا آکورد باید به طول کامل نواخته شود. در بیان جاز به صورت «دو» آمده است.
حتی زمانی که این نمادها وجود نداشته باشند، نوازندگان با تجربه با توجه به سبک موسیقی، ژست مناسب را معرفی می کنند.

مارک مک‌گرین در مورد بیان در صفحه 156 در کتاب خود نت‌نویسی موسیقی: نظریه و تکنیک برای نت‌نویسی موسیقی می‌نویسد، که در آن لهجه marcato در علامت سوم نشان‌داده شده به عنوان لهجه forzato و نماد فقط یک لهجه به عنوان لهجه sforzando نامیده می‌شود. “هیچ یک از این لهجه ها ارزش ماندگاری نت یا صدایی را که در آن شرکت می کنند تغییر نمی دهد.”

نماد Sforzando روی ضربان یک چهارم نت
راه دیگری برای نشان دادن نت‌های تاکیدی Accent (نت‌ها برای تاکید یا پخش بلندتر در مقایسه با نت‌های اطراف) با sforzando، sforzato، forzando یا forzato (به اختصار sfz، sf، یا fz) (“اجبار” یا “اجباری”) است.

accent

آونگ

بهترین آموزشگاه موسیقی ( Music Institute ) در غرب تهران 1403 (West Tehran )